Het gouden kalf van de welvaart: groei en voorspoed wankelt wereldwijd. Al onze zekerheden vallen weg. De banken kampen wereldwijd met grote problemen door verkeerd management. Zij dachten alles aan te kunnen pakken. Deze balonnen zijn uiteengeklapt en vele banken staan op het punt om bankroet te gaan. Regeringen geven vele miljarden euro's aan gerenommeerde banken zodat zij het hoofd boven water kunnen houden.  En toch.......... vele bankdirecteuren leven nog in een schijnwereld. Hoe schrijnend zijn de tegenstellingen: bankdirecteuren krijgen gigantische bonussen mee naar huis, terwijl van werknemers zoals bijvoorbeeld bij TNT 15% salarisverlaging gevraagd wordt; anders vallen er vele ontslagen... en ondanks de steun van overheden om de kredietwaardigheid van de banken te verhogen, zijn de banken erg kieskeurig in het verlenen van kredieten.  Het bankwezen wordt langzaam wakker geschud en de eerste signalen geven aan dat ze weer terug willen keren naar hun kerntaak: het veilig beheren van spaargelden. Roel Kuiper, 1^e kamerlid voor de ChristenUnie omschreef het als volgt: 

De nood die in onze omgeving steeds meer duidelijk wordt leert ons een toontje lager te zingen. We moeten verlost worden uit het systeem van geldzucht en hebzucht. Dat vraagt een andere mentaliteit, ook in de financiële wereld. Geld en goed zijn middelen om onze wereld en onze naasten mee te dienen. Daar wordt de wereld rijker van. We moeten van een koers af die alleen maar waarde aan ons zelf toevoegt ten koste van anderen. Deze les kan nu vandaag geleerd worden. De nood van de auto-industrie brengt deze eindelijk bij de les van de duurzaamheid. De nood van de economie brengt hopelijk nieuwe inzichten in wat eigenlijk waarde is en de nood van de samenleving brengt wellicht nieuwe verbondenheid. Dat gebeurt wanneer rijken en armen elkaar ontmoeten. Of zoals een hoogleraar economie het beschreef:

 Deze crisis biedt kansen om onze verwende samenleving vitaler te maken. We zijn geconfronteerd met de realiteit van het kwaad en de risico's van de gevaarlijke wereld waarin we nu eenmaal leven. Onze samenleving krijgt de kans om opnieuw te gaan leven volgens een beproefd principe: gewoon eerlijk je brood verdienen door  te voorzien in de behoeften van anderen. En dat zonder een voorschot te nemen op de toekomst. Overheden moeten hun beperkingen leren aanvaarden. Ze moeten niet meer beloven dan ze kunnen waarmaken en niet op de pof leven. Overheidssteun is een belangrijk medicijn voor de eerste directe zorg, maar uiteindelijk zal de markteconomie weer op eigen benen moeten leren staan.

En voor deze taak staan we ook als Provincie Zeeland. Maar onze verantwoordelijkheid wordt nog groter omdat het kabinet de provincie wil gaan korten in het Provinciefonds. GS zal zich nog veerkrachtiger moeten opstellen om deze tekorten op te vangen en eerlijk te verdelen over alle beleidsterreinen waar zij verantwoordelijk voor is.

We kunnen echter als provinciale overheid niet alle zorgen en problemen oplossen. De zelfredzaamheid van mensen is ook belangrijk. Ondernemers zullen ook moeten gaan nadenken over nieuwe ontwikkelingen. En als zij dan met ideeën komen dan moeten samen kijken wat er WEL mogelijk is en niet steeds met nieuwe voorwaarden komen. Ik bedoel dus te zeggen dat we als provinciale bestuurders MEE moeten denken en niet TEGEN moeten denken. In de voorbereiding daarvan is dan ook een grote rol weggelegd voor de NV Economische Impuls Zeeland en het Zeeuws Participatiefonds.